Hoe dan?!
Inmiddels mag ik me al een jaar en een maand mama noemen. Twee kleintjes, een jongen en een meisje; mijn zoon en mijn dochter. Wow.
Maar ja, het heeft ook een keerzijde. Toen ik zo graag zwanger wilde worden hoopte ik op één kindje, en ik bad vurig dat ik dit kindje mocht krijgen als ik het aankon, en anders niet. Ik heb namelijk een verleden van burn-outs door mijn autisme, en ik wilde geen kinderen op de wereld zetten als ik niet goed voor ze kan zorgen.
En toen was ik 11 weken zwanger, en eindelijk was het tijd voor de eerste echo. Ik had bij de verzekering nog gegrapt: eh, wat moet ik doen als het niet één kindje is, maar twee? Want die dag had ik mijn kraampakket vast besteld. De dame aan de telefoon vond dit een hele rare vraag, en ze wist eerst niet zo goed wat ze er op moest antwoorden. Toch kreeg ik een e-mail adres waar ik naar moest schrijven, mocht het aantal opgegeven kindjes toch niet kloppen.
Ook in mijn zwangerschaps boekje had ik niet aangegeven of ik 1 baby of 2 (of meer!) verwachtte, want ik had gewoon zo’n gevoel…
En toch was het een enorme verrassing toen ik meteen op de echo twee kindjes zag, en niet maar eentje. Het was overduidelijk, en ik had nog nooit eerder een echo gehad. Mijn man schrokken ons kapot. We hebben na de afspraak echt nog een kwartier huilend en lachend in de auto op de parkeerplaats gezeten voor we weer verder konden. Ook al riep ik al jaren dat ik een tweeling zou krijgen, dat het echt zou gebeuren had ik niet verwacht.
Twee dagen later werd ik in het ziekenhuis opgenomen voor uitdroging, omdat ik ineens zo erg spuugde dat ik niks meer binnen kreeg. Ik was al weken misselijk, en al weken aan het overgeven (hoera, helemaal erg voor iemand die oprechte angst voor overgeven heeft!), maar dit was wat anders. Ik zei het ook tegen de verpleging, dat ik vermoedde dat het door de schrik was van het nieuws.
Nou, die zwangerschap was verder nog meer ellende, dus daar heb ik het nu niet over, maar ik had nog steeds moeite met accepteren en geloven dat ik echt een tweeling zou krijgen. Twee? Haha, weet je het zeker? Dat kan ik toch helemaal niet!
Afgelopen jaar is dan ook ontzettend pittig geweest. Een groot deel is alweer uit mijn geheugen verdwenen, vage schimmen. Het was pittig. Ik heb gehuild, gegild, gelachen, heel veel hulp gehad. En ze leven allebei nog.
Ik had echt verwacht dat ik het inmiddels wel geaccepteerd had, dat ik nu moeder ben van twee schatjes, en dat zij nou eenmaal eerst komen in mijn leven. Ook als ik druk bezig ben met dit of dat, of als ik liever de hele dag op de bank had gelegen. Altijd heb ik twee kindjes, die mijn nodig hebben. Geen vakantie meer, geen pauze, dit is nu mijn 24/7 baan. Ja, zelfs als ze elders zijn.
Ik weet niet of het mijn autisme is, of dat dit normaal is, maar ik kijk nog steeds naar ze en kan gewoon niet begrijpen dat ze van mij zijn, dat dit nu mijn leven is, en dat ze echt blijven. Ik vind dit echt heel erg moeilijk. Na een paar uur alleen met de tweeling ben ik er ook vaak helemaal klaar mee, maar dan moet je nog een halve dag.
Dus is mijn huidige gebed constant of ik maar mag accepteren dat mijn eigen wensen en behoeften nu eenmaal op nummer twee staan. Ik geniet echt wel van die twee, en zou ze absoluut niet meer willen missen, maar het blijft iets dat mijn hoofd niet helemaal kan bevatten.
Ik denk dat het gewoon bij me hoort. Ik ben een vrouw met giga veel passie, waardoor ik heel graag mijn eigen ding wil doen. Dit is lastig als je twee kleintjes hebt. Ja, tuurlijk, tijd voor mezelf is belangrijk, en dat blijft een prioriteit, maar het is niet meer zo grenzeloos als dat het was. Dus op de een of andere manier zal ik moeten leren om mijn passie te combineren met mijn tweetal. Dat gaat me vast wel lukken, maar voor nu vraag ik me nog steeds af: HOE DAN???
Hoe lang duurde het voor jou voor je helemaal in je nieuwe rol paste? Wat heb je gedaan om daar te komen?
English 
Nederlands